Tääl: Di fertroolde üülje kreeger

 

As Tönning nuch en fästning wus, sätjen deer iinjs fjouer fråmde såldoote önj fångenschap an arks tooch, wan di komandant eefter büten köm an forbai da tjoolerwaninge lüp, weer da fjouer stååkle ääder sätjen, fård ham di toochte döört hood: „Wat schal ik bloot ma dadeer gååste apstale? Da kooste me arken däi en fåt ful brai an ouf an tu en stuk flååsch. Ouers gåågen, gåågen hääw ik ai foon dadeer strunte .“

Önj e mal foont sloots-fiirkånt wus en grut luch ma ütläide bålstiine trinam, wat deer uk nuch lung awäädrie tu schüns wään san.

Hunert an mör tooche lüp följk deer forbai an wan di iine unti di oudere deer jüst am toocht, wörd uk spikeliird an da spoosiste gååsinge kömen forn däi: Wat deer deele önj e süüs wälj weese köö?

Weer di komandant nü en pui füngen häi unti weer et sin äin nailikhäid wus – arkenfåls wälj hi nü waase, wat deer deele lüüs wus an deertu, deertu köö hi je felicht da fjouer fångene brüke.

An hi sää tu da fjouer: „Wan jam deer eefter deelen gunge an me ferteele koone, wat deer lüüs as önj dideere drööge süüs, dan lätj ik jam luupe an jam san sü fri as föögele.“

Deer tuursten ja ai lung ouer spikeliire, wat’s swååre wänj. Ja läiden jam plååt awt lif an lökeden inönj dåt diip, suurt luch. Tu siien an tu hiiren wus deer ninte. Hüdänji schönj’s nü dil kaame? Deer såch di iine saldoot en lung kluusetau, weer iinj foon da foomne jüst dåt twoin kluuse dil foon hååld häi. Dåt hüng deer apspånd twas ouer e slootsplåts. Hi hååld et, bün di iine iinje fååst am e wååderpump, wat aw e näide stöö, sloif en tjuken knoote aw di oudere iinje, seet ham aw e knoote an leet ham foon di stämiiste kamerood eefter deelen fiire.

An warafti, dåt wus nån wåådersüüs, ouers en stuk wråål for ham seelew. Hi lönjid önj en gruten bousem, an aw ark sid foon e gung stöö deer en lung ra foon krale hängste, ful önjt geschir an såled wjarn’s uk. Doori uk, toocht di saldoot an såch nü uk, dåt ääder arken hängst aw en bün strai en rider tu släipen läi. Aw tuunespase lasted hi ham forbai da hängste an da trååte saldoote, dan aw e iinje foon e gung wörd hi en en grut scheew wis, weer en ufisiir bai sätj, wat et hood ma e hönje oufstiped häi an släip. „Wan’s bloot ai wiiken wårde, toocht e saldoot an ging näre. Aw e  scheew stöö en brånen tuulijåcht an tra bäägere. Di iine glanert as gölj, di oudere wus foon silwer an di treede üt hoolt. „Ik schal liiwere wat manaame, ouers liiwe’s me deer boowne ai“, toocht di saldoot en nüm di göljne bääger gau foon e scheew. Ouers dåt wus toot nooch, dåt di ofisiir deerfoon wiiken wörd an frååged: „As et  nuch ai bål däi?“  „Nåån, nuch ai“, swåård e saldoot. Deer läid di ofisiir et hood aw e scheew an släip wi’ in. „Luk schal huum heewe“, toocht di saldoot an leet ham foon san kamerood gau amhuuch tiinj.

Da trane, wat boowne blaawen wjarn, wörden matiinjs di göljne bääger wis, wat di saldoot fååst önj e fuust hül. „As deer nuch mör tu håålen?“ frååged di, wat ham amhuuch täägen häi. „Joo, was duch“, swåård di luklike. „Dan heelp me eefter deelen.“

As di tweede långs e gung lüp, wus  åles sü, as et di jarste uk belaawed häi. Åles an åltumååle läin önj en diipen släip. Hi löked ham gödj am, wörd jü scheew wis ma da bäägre, soomeld ham gau di beeste ouf, as di ofisiir ma’t hood amhuuch köm an fraååged: „As et nuch ai bål däi?“ Di saldoot ferfiird ham gau iinjsen an swåård: „Nåån, nuch ai.“ An hi toocht: “As je ai wäär, ouers et as såcht bääder for me, wan hi önj dideere luuwe blaft.“ Aw tuunespase råånd hi wi’ haane tu dåt tauiinje an leet ham eefter boowen hååle.

Di treede saldoot stöö ål paroot an wälj eefter deelen, ouers deer såch hi bloot di hooltene bääger aw e scheew an wilt’r ham eefter wat bääderes amlöked, frååged di släipie ofisiir uk ham: „As et nuch ai bål däi?“ – An huum köö hiire, dåt di ofisiir fåli ündüli wus, dan et wus en bramsi frååg.

„ Joo, joo“, swåård di saldoot, „nuch ai, ouers gliks“ an råånd haane tut tau, riif en påår tooche orntlik önj di lunge iinje an köm uk luklik wi’ eefter boowen.

As di fiirde aw e bousemteele stöö, wus åles önj apräär an en grut ferwoor: Da ridere stöön bai jare hängste an måågeden’s paroot fort ütriden, oudre saldoote wjarn önj e gung ma jare geweere an sooble, an åål råånden’s  an fuuchelden ambai ma jare wooben.

„Dåt schucht ai gödj üt!“ toocht di saldoot. „Dåt koon en föölen iinje for me naame. Mån gau ouf stää an tubääg!“ An hi wus nuch gåns üt e püst, as hi wi’ boowne aw e slootsplåts stöö.

As da fjouer jare belaawen di komandant ferteelden, liiwed hi jare snååk ai (Ouers da bäägre behülen da luklike liiwere önj jare schruk) ouers di een ferteeld’r et duch bai en glees unti bai hu glääse win tu sin måkere – an en üüljen saldoot, wat ål mör tu en sloots-tiiner wörden wus, köö ferteele, dåt hi foon san åte hiird häi, dåt et deer deele en üüljen kreeger jäif, wat wi‘ eefter boowen kaame wörd, wan en fiinjd et lönj ferdiirwe wälj.

„Dum tjüch“, toocht di komandant likes, ouers hi däi da fjouer jare frihäid, dan deele wjarn’s je wään an fjouer ääsere wus’r  dan uk maner/lüüs.

Dåt sloot as je oufraawen wörden an stiine san önj e süüs feelen, an deeram as et goorai sü lächt wi’ eefter deelen tu kaamen. Intwasche wiitj niimen mör, weer di ingung tu dideere süüs as, ouers deeram koon deer deele nuch likes en floose foon saldoote weese, wat bloot deeraw löre, dåt jare tid iinjs kaame wårt.