Tääl: Di steelne guspelbääger foon Fjåål
En böre unti hoonelsmoon üt Fjaal/Fjåål köm iinjsen haan’ iinj een ouer e hii bai Norderstedt
riden. Hi häi ål en långer räis foon Flansborj ääder ham an wus nü aw e wäi tu hüs. Trååt wus’r an uk fåli tursti. As’r bai iinj foon da grute keempegreefte forbaiköm,
wörd hi wat spoosis aw e grün wis. Hi såch jüst aw e näide foon sü sün keempegreeft en gliinj hooling önj e hii an as’r wat näre köm, såch’r, dåt uner dåt hooling wat weese muurst. Dåt
jåcht köm foon diip deele üt et hooling, an as’r e hängst önjhül an harked, hiird hi, dåt deer
fåli lääwent uner e grün wus; deer wörd snååked an lååked, as wan deer en fäst for ham ging.
An iir hi di toochte tu iinje tånke köö, stöö deer hiilj snuublik en latj måntje liks san hängst
ma en gruten göljen bääger önj e hönj, weer hat ouf an tu wat üt drunk. Nü wust di böre
beschiis. Hi wus tächt aw e näide unti stöö sügoor ouer en boog foon hu unerjardsche an iir hi
e müs ääm mååge köö, frååged di latje: „Nä, bast dü uk trååt an tursti foon din lung räis tu
hängst, hiilj foon Flansborj?“
„Weer wiitj hi dåt foon“, toocht e böre, ouers häi for ålem dåt härlik stuk gölj önjt uug. Hi wust, dåt da unerjardsche hiire ouer foole gölj an silwer weese köön, ouerdåt da önj e grün leese köön as önj en bök. “Joo, ik ban tursti an dröög önj e håls, koon ik en slänk (seede da böökinghiirder önjt weesten, da mooringer:slaink) üt dan bääger füünj?“ An as di latje ham e bääger amhuuch långd an di böre dåt härlik diilj önj e hönj hül an inönj löked, schüütj et ham döört hood: „Dåt likent/ liknet je oune unti woi, weer’s dåt wälj foon hääwe?“ Ouers di läädre toochte wus: „Dideere göljne bääger foue’s ai wider“ an jååged e hängst da spoore önjt lif, dåt’r staile däi iir’r oufstää schüütj.
Dränke däi e böre ai, ouers hi güütj dåt wätjs foon e unerjardsche önj en fård ouer e schuler an as’r ham gau iinjsen amlöked, såch’r, dåt dåtdeer wits önj e bääger e stjart foon san hängst mååst oufswaarn/oufswaasen häi. „Duner an doorie“, toocht’r, „dåt wus häkserai“ an brükd nü uk e swööw. Dåt stååkels tiir jååged nü önj fule spring ouer e hii, an di böre hiird, hüdänji da latje ham äädern eefter skriilden an biiljkeden: „Dan grute tiif, dan grute loorbas, tiiweknächt, tiiiiif!“
An as ål en gou stuks wäi twasche ham an da latje wus, hiird’r wi’ sün skriilen, sü grutem, as wan hi et inönj e uure püsted füng; „Iinjbiinj kam harüt!“ Di böre löked gau iinjsen ouer e schuler an såch en grut ündiirt: En hood, wat as kroop bloot iinj grut biinj uner ham häi, wat ma grute satse ålt näre köm.
„Luup, luup!“ jååged hi nü aw e hängst an di däi sin beest. Ouers dan hiird hi wi’ en skriilen: „Toubiinj, kam harüt!“ An as hi et ai bliwe lätje köö an lök tubääg, deer såch’r wat gröiliks: Üt dåt iinj biinj wjarn nü tou biine wörden an da ståmpeden aw e hii, dåt en grut stoofwoolk amhuuch stuuf. Di böre miinjd, dåt hi et hächen foont ündiirt ål hiire köö an e oome ål önj e neeke spöred – an nuch iinjsen driif e ångst rider an hängst sü gau foram, dåt et döiwelsdiilj wat äädernüt saked. Ouers nü skriild et wi’: „Triibiinj kam harüt!“ Hängst an rider wjarn döörwätj foon swiitj an e frååse/ et schüm stöö e hängst am e tööle – ouers di böre muurst löke.
An dåt gruuen füng nü fååse aw ham, as hi dåtdeer grislik spalewärk såch: En hood ma en gruten äämen müs an unert kan trii grislike biine, wat nü as en sliiks dåmpmaschiin ålt näre kömen.“ Dåt as man düüs“, fård et di böre döört hood, ouers dan såch’r, dåt hi ål tächte bai san hüüse wus. Manschne stöön büte an lökeden stif aw dåt gruuliks, wat aw ja tuköm. Deer mååged en knächt, wat en ääm hood häi an di uk begruup, wat heer for ham ging, gau e lååspoorte wid ääm, di hängst an böre stuufen harin, an di knächt slöif e poorte gliks wider ääder da biise tu. Bane wus e böre – an dåt ündiirt tunerd apiinj e poorte, ouers fård dan as en stoofwoolk ouert hüs an wus ferswünen.
Bane önj e låås läin bii böre an hängst aw e teele an wjarn mör düüdj as läämdi. Dåt wååred maning deege, iir ja wi’ fåli aw e biine kömen.
Di göljne bääger häi e böre in bait biinj foon san iine stäiwel stäägen an as’r di deer rüthååld, wus dåt flååsch foont biinj sü rüüdj an ra, mååst sü, as wan’r en gliinj stuk koole önj e stäiwel hädj häi.
Deeram duurst hi di steelne an kostbååre bääger uk ai önjt hüs behüülje an ål di kaamene sandäi häi hi’n ma, as sin manschne an hi tu hoows gingen.
Di preester nüm jü kostbåårhäid uk önjtiinj, ouers weer hi et uk ferteeld füngen heet, weer di bääger jurt kiimen wus unti felicht uk wi’ haane hiird, wiitj huum ai. Ouers ferteeld wörden as dåt tääl.
Di bääger schal huum deer önj e schörk as guspelbääger (Abendmahlskelch) brükd heewe.
Abendmahl einnehmen – aw frasch uk: We gunge tu ålters.